青春真っ盛り？

Hallo,

Alleereerst bedankt aan iedereen die een comment gepost heeft. Het lezen van die 'onzin' heeft me veel deugd gedaan^^. Plz keep it up.

Verder... er gebeurt hier nogal veel (jah echt, no kidding). Zoveel dat mijn brein het soms niet allemaal kan volgen. Ik vind zelfs geen tijd om te studeren. Of moet ik zeggen ik vind de fut niet om het te doen. Dat heeft tot gevolg dat (voor de japanoloog insiders...) mijn 漢字 afstevenen op een vrij zware ramp... qua schrijven toch.
Aan de andere kant klimt mijn 会話 ofte spreekvaardigheid op tot ongekende hoogte. Dat is wel een zeer favorabel punt.

Vorig weekend (zaterdag 23 september) ben ik met Mare naar 新宿 (shinjuku) geweest. Het was de eerste keer, buiten 池袋 (ikebukuro) dan, dat ik in zo'n 'grootstad' van tokyo kwam. Affin, het was zaterdag en daarboven nog een feestdag, dus er was wel vrij veel volk.

Buiten scheve winkels, veel scheve mensen en chaotische bebouwing, heb ik er ook Tokyo bewonderd vanop de 45e verdieping van het 都庁 (tochou), zo'n beetje het 'gemeentehuis' (eigenlijk het 'Tokyo-metropolitan-huis') van tokyo, waar men zich met wat administratieve taakjes bezighoud.
Het zicht vanop de 45e verdieping is wel imposant te noemen.

Daarnaast heb ik ook kunnen genieten van het extreem rechtse gedachtengoed, dat in dit prachtland (ik veronderstel dat iedereen dat wel wist) een voedzame bodem kan vinden.
Op een plein vlak aan het station kwam ik deze interessante 'van' tegen met daarbovenop een onderdeur die het 'Japanse volk' toesprak. Het kwam erop neer dat het 'Japanse volk moest opstaan en zich niet langer moest laten onderdrukken door de westerse grootmachten' en nog meer van die interessante praat. Om een of andere reden vond ik het prachtig om de man bezig te zien. Misschien een verdraaide antropologische interesse? Of is het mijn interesse voor politiek who knows... Btw sinds kort hebben we hier een nieuwe premier die je nog wel een stukje rechtser zou kunnen noemen dan de vorige. Abe Shinzo. De verandering van de grondwet is niet ver meer af, I guess. Vaarwel artikel 9.

Het 'schoolfront.'
Deze week dinsdag had ik mijn eerste, in het japanse gedoceerde, hoorcollege. Meerbepaald dat van mijn 'academic advisor'　Hamano-sensei. Nu... het is sowieso een college voor 3e en 4e jaars, dus wat meer advanced... maar dan nog... Ik had niet gedacht dat ik er zo weinig van ging verstaan...
Op het einde van het college werd ons gevraagd om de 'pointe' van de les bondig te noteren en in te dienen. Ik zat daar, starend op mijn papier, in stijgende lijn wanhopig depressief wordend.
Uiteindelijk ben ik met hangende pootjes dat blanco papier gaan afgeven. Vanzelfsprekend had de man er alle begrip voor, maar dat neemt niet weg dat ik weer een illusie armer ben. Of moet ik zeggen weer wat dichter bij de grond kom met beide benen...
Alleszins, die 'tegenvaller' had tot gevolg dat ik in allerijl mijn lessenplan ben gaan veranderen. Dat college, hoezeer het me ook speet, geschrapt heb en ben gaan zoeken naar iets anders, meer 'basic'. Nu volg ik 'inleiding tot de japanse grondwet' (ook in het japans) en als je stelt dat ik van het college van Hamano-sensei 5% verstond, verstond ik van dit toch al zeker 50%, een aardige vooruitgang dus, en een mindere opdoffer voor je zelfbeeld.
Nadat ik heel mijn lessenrooster doorheen had gegooid en nog een volle dag depressief ben geweest omdat ik besefte dat ik zo zoog, maakte ik kennis met mijn 'tutor'. Een aangename kerel, met wie ik afgesproken heb om zoveel mogelijk in de 丁寧体 (de 'beleefdheidsvorm') te praten om mijn 普通体 (de informele vorm) wel vrij ok is, maar als ik met professoren, mensen van het CIS, onbekenden enz praat ik me veel te hard moet concentreren om toch maar niet in de informele vorm te hervallen. Waardoor ik eigenlijk niet veel zinnigs uitbreng in de formele/beleefheidsvorm en het gesprek ongelooflijk stroef gaat. Wat dan weer tot gevolg heeft dat... enz enz.

Al bij al klinkt het allemaal wel zwaar en deprimerend misschien, maar zo slecht voel ik me niet hoor.^^ Ik heb alleen het gevoel dat ik al veel langer dan 2 weken hier ben en dat ik nog erg veel te leren heb, hoewel ik al wel wat geleerd heb. Alles gaat met vallen en opstaan I guess.
Dju kzen hier al vrij veel keer hard neergekomen precies...

P.S.: de foto's zijn allemaal terug te vinden op mijn msn space. Ik heb mijn adresboek geïnvited (bij sommige ging het wel niet, ov microsoft policies I guess). Als je er geen gekregen heb don't be offende plz. Ik zie niet zo nauw op adresboeken. Zend me gewoon een mail en ik invite je.
Overigens zal ik in de volgende post proberen van de fotootjes bij de juist paragraaf te krijgen, maar ik heb nu geen zin om dat uit te zoeken.

熱帯？

hullow,

Vandaag het weer.
Waar het vorige week gemiddeld een graad of 18 was met de nodige zeiknatte regenbuien, heeft het nu meer weg van de tropen met een temperatuur van 26-27°C en de zon vol op je schedelpan.
't is dus ***warm...

Vandaag (20 september; 10.40am plaatselijke tijd) had ik mijn eerste les. Vandaag begon het academisch jaar aan Rikkyo. 'Academisch'... lijkt een beetje hoog gevat soms, voor hetgeen je hier voorgeschoteld krijgt, maar goed. Het was 文法と文型 (Grammar en sentence pattern ofte syntaxis). Het was allemaal herhaling dus ik was me al druk aan 't afvragen of ze mij toch wel niet een level te laag hadden gestoken. Ik zit in lvl 3, da's halfweg. 4 is voor 'gevorderden' (1200 kanji; 6000 woorden) en 5 is voor mensen die academisch japans aankunnen (daar zal ik dit komende jaar nog wel niet geraken).

Na dat de les gedaan was vlogen de enthousiaste members van de IFL (International Friendly Lunch; de mensen die me vorige week ook op de campus hadden 'rondgeleid'). Ons om de hals en voor ik het goed en wel doorhad had ik een お弁当 (obentou; een 'lunchbox' à la japonaise) gekocht en zat ik in een klaslokaal vol met luidruchtige japannertjes.
Ik werd van alle kanten voorgesteld en kreeg nori e.a. つまみ(tsumami: 'borrelhapjes')-achtige dingen toegestoken, zodat ik uiteindelijk de helft (nog ingepakt en al) half beschaamd achterliet op de bank waar ik gegeten had. Waarom heb ik dat gedaan...(T_T).

De boodschap achter al dat behulpzame is wel duidelijk genoeg: 'join onze club'. Waarschijnlijk ga ik ze ook wel joinen... maar ik wil wel nog vrij genoeg blijven om... je weet wel, mijn eigen ding te kunnen doen.;-)

Vandaag nog wat meer van 池袋　gezien. 'k had er spijt van da'k menne digicam niet meehad, maar ik zal er nog wel es komen. Ik kan je alleszins al zeggen dat ze in Japan niet gehoord hebben van 'een ring rond', maar wel van 'een ring boven en door' een ongelooflijk druk stadscentrum. Het heeft wel iets. Druk, vuil (ni zozeer de straat, dan wel de lucht), veel volk, overbebouwd... Hell yea I love this country.^^

In 't weekend met Mare naar mijn eerste 祭り (matsuri; festival) geweest. Eentje in 葛飾区　(Katsushika-ku). 3 groepen met elk een Mikoshi (draagbaar schrijn) onder ons raam zien passeren. Ongelooflijk Japans was dat^^.
Nadien bij de 屋台　(yatai: kleine eetkraampjes op de matsuri die alle mogelijke japanse lekkernijen verkopen) 焼きそば　en 大阪風のお好み焼き (yakisoba ofte gebakken noedels en 'okonomiyaki' op Oosaka's wijze) gaan eten.
Nadien me gaan volgieten met koffie, fruitsap e.a. (niet alcoholische) dranken met een ドリンク場　(dorinku-ba: een all you can drink voor 360 yen pp). Vooral het gedeelte 'fruit' had ik wel nodig (een appel kost gemiddeld 1 euro hier, voor diegenen die daar nog niet achter waren).

Zo, dat was het voor nu...
Ik ga mijn was eens doen... want met dit weer neemt die wel drastisch toe>_<.

日本より Vanuit Japan

Hallo iedereen.

Het is nu 14 september (18:00u locale tijd) en ik zit op mijn kamer in de 石神井公園ドミトリー (Shakujii kouen dormitory ofte de dormitory (in de buurt van het shakujii-park).
Een park dat overigens meer weg heeft van een grote vijver. Veel park is er niet aan... Veel vijver dan weer wel.

Eerst en vooral: ik ben veilig aangekomen (anders schreef ik dit nu niet-_-). De vlucht was wel niet zo comfortabel, maar viel al bij al nog mee (van 'plaats voor uw benen' hebben ze toch echt wel niet gehoord in economy; ook niet voor een vlucht van 9800 km op gemiddeld 11250 m hoogte en een gemiddelde buitentemperatuur van - 50°C (jah je ziet het; ik verveelde me wat op die vlieger)).

Eens in tokyo, Narita, hebbek nog wat last gehad met een douanier die per se mijn reispas wou zien (wat ik natuurlijk niet had). Die kerel deed het dan ook alleen om mij te pesten mijns inziens-_-. Gelukkig bleef ik beleefd en liet die onderdeur ons erlangs...

Na wat gestuntel met de 'limousine bus' (veel bus, weinig 'limousine') kwamen we aan aan het 'Tokyo Metropolitan hotel' waar 2 volunteer students van Rikkyou University ons stonden op te wachten.

Om een of andere vreemde reden kan ik het niet vinden met japanse venten, maar met de vrouwkes lukt het des te beter.
Al bij al hoor je mij dus niet klagen:-).

Zij het niet dat ik op een 'male only' マネージャに聞いたけど、女性禁止だって・・・　dormitory zit...-__-. En buiten het 'male only' gedeelte is er nog wel wat meer dat zuigt.
Je zou het kunnen omschrijven als 'niet de laatste standaard van comfort', maar dat is wel een erg zwaar eufemisme. Beeld je een midget kamer in, deel die ingebeelde midget kamer nog eens in 2 en je zit ongeveer aan de reeële afmetingen. Doe daar een ongelooflijk ongemakkelijk zittende bureaustoel bouwjaar anno 1970, een ijzeren bureau en 'kast' met de nodige roestvlekken (allebei ijzer...) een airco die je best niet opzet als je gezond wil blijven en een ingebouwd bed met kersenpitkussen (wie beweerde er ooit dat dat goed lag? Je mag het van mij hebben, ik doe er geen oog op dicht...) bij en je komt in de buurt van dit oustanding comfort.

Om terug te keren op het mannelijk gezelschap. In tegenstellig tot de vrouwkes, die, eens je blijk geeft van toch wel wat Japans te kunnen je bestoken met vragen en achter je e-mail willen, geeft de gemiddelde japanse vent geen krimp en ben je, indien hij je al niet straal negeert, nog minder dan een stuk vuil dat toevallig door de gang dwarrelt. Zo voelt het tenminste...
Overigens... wat is weer het cliché, vrouwen roddelen? Kom maar eens naar een mannendorm...
Wist je dat er een homo op mijn dorm zit? *shock*

Maar goed, genoeg afgegeven op crappy dorms en japanese males. Ik zit in Japan en het doet me veel deugd (mijn gezondheid wel niet, maar dat laten we even terzijde).
Een paar dingen die ik om me heen al opmerkte en met volle teugen absorbeerde als een deel van 'leven in Japan'.
- Een 'kawaii neechan' die je tissues toesteekt op straat met reclame voor 'vanalles en nog wat'.
- Een Avondklok (jaja) stipt om 17:30u luidt hier een schoon muziekje waarop een zoetzeme vrouwenstem ongeveer het volgende zegt. "Lieve kindjes het is halfzes, laat ons ons spel afronden en in alle rust naar huis gaan."
- Pachinko parlors en de daarbij horende decibels.
- 征服の天国 uniformen. Ik val daar niet zo op, maar het is wel erg typisch japans:-).
- paraplu's. Ik voel met net een alien. Ik heb nog geen paraplu... Opvallen doe je dan wel... Een natte gaijin... 笑われちゃいそうな気持ち。
-...

Vandaag voor het eerst naar de unief gegaan. Dus voor het eerst in 池袋　Ikebukuro geweest.
Voor het eerst in mijn leven in een station verdwaald, uiteindelijk de uitgang en de unief gevonden.
De unief is wel ok. Zeer mooie campus, vrij veel groen. Rondgeleid door een groep volunteer students (guess what I only spoke to girls...) 4 invites voor dezelfde club. (ze maken het me wel moeilijk als ze gaan beweren dat een club hetzelfde is als een saakuru (cirkel)).
Ikebukuro is wel wat anders dan Shakujii-cho. Grote straten, schreeuwerige reclame veel (weirde) mensen. Ik dikte de boel weirde mensen nog wat aan, veronderstel ik.

Ik heb nog geen foto's btw. Ik heb wat teveel aan mijn hoofd om me daar ook nog mee bezig te gaan houden nu...

Dat is het zowat; ik weet niet met welke regelmaat ik deze blog ga updaten. Evenals de staat van de dorm algemeen in het geleverde internet ook allesbehalve waterdicht en valt het op onaangename momenten wel es uit enz.

またね

さらばだ。 Vaarwel (ik kom nog terug hoor.../lees: ik moet nog terugkomen)

Het is zover...

Morgen ben ik weg. 'Ver weg', om het met de woorden van mijn peter te zeggen.

In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat het wel vies voelt...
wetende dat je een jaar weg bent.
Maar dan nog, relatief gezien stelt een jaar niet veel voor.
En als ik denk aan wat ik ervoor in de plaats krijg...^^

Maar eigenlijk wilde ik deze blog niet wijten aan troostende woorden.
Ik wil(de altijd al) naar Japan en eindelijk is het zover.

You can't continue an old (boring) life when you finally want to start 'living for real'...
In alle eerlijkheid heb ik niet het gevoel veel achter te laten, buiten mensen dan, maar die kom ik, als ik terug ben, nog wel tegen.
Alleszins, bedankt iedereen. Voor alle steun in alle mogelijk vormen (materiële en andere, zeker even belangrijk^^).

皆のことを忘れるわけがないよ。だから安心してね。
There's no way I'll forget you guys. So no reason to get depressed.
Ik zie niet in waarom ik jullie zou vergeten. Dus maak je geen zorgen.

Zoals al blijkt ben ik veel te geëmotioneerd (そうかな・・・うん、やっぱり・・・) om veel zinnigs te typen.

Er rest me dan nog alleen te zeggen: ik zen weg, maak er hier het beste van, ik zal het daar ginder zeker ook doen:-).

じゃ、行って来る。
het beste (is niet genoeg)

Hans


Room No.A109 Dormitory Shakujiikouen; 7-17-3 Shakujii-cho, Nerima-ku, Tokyo, Japan 177-0041


P.S.: 230-0402253-14
blijf dit doen om mij te gedenken.
Wij zullen u eeuwig dankbaar zijn^^.