Op het dak van Japan

Het is ondertussen al niet meer echt een originele uitstap te noemen voor een Japanologie student die hier een jaar vertoefd; daar meerdere mensen me zijn voorgegaan is deze belevenis, maar toch. Ik heb dus ook de Fuji-san (de 'Fuji-berg') beklommen.

Waar de meeste mensen de Fuji wss 's avonds zijn beginnen beklimmen, zijn wij hem 's morgens beginnen beklimmen, met het oog op naar de top en terug op een dagje en dan 's avonds terug naar het hotel. Welnu; niets was minder waar-_-.
Naast aarbeving, hoge bergen, vuile lucht, veel volk, lekker eten, teveel treinen, manga's, karaoke (...) heeft dit land ook een voldoende portie Typhoons. En inderdaad, wanneer moest nu zo net een typhoon over de Fuji passeren, als wij die gaan beklimmen natuurlijk.

Zonder typhoon is het al wel een stevige fysieke uitdaging te noemen, mét komt het wel in de buurt van hm... ehh... survival? Een typhoon betekent: veel regen en wind; zet die veel regen en wind op een berg en het wordt zoiets als 'vrij gevaarlijk' om te beklimmen.
Soit, zot als we zijn, zijn we daar dus maar door naarboven geklauterd. Voorzien op 'beter weer' had ik niet echt mijn winterkledij uit de kast gesleurd, en aangezien zelfs zgn 'regenkledij' met zo'n weer na een tijd ook niet al te waterdicht meer is, was het wel ronduit koud te noemen. Op sommige momenten had het wel wat van een hel, maar naar ik meen zou het daar eerder aan de warme kant moeten zijn:P.
Desalniettemin het feit dat het soms wel hellish was, heb ik zichten te zien gekregen, die wss de hoogste 'wauw'-factor (of in Japanse variant すごい～！すばらしい～！etc) hebben van alle zichten tot nu toe in mijn leven.:-)

Op 3360 m hoogte ging het echter ineens niet meer. Affin, 'niet gaan', er werd ons gezegd dat het 'niet ging' of nog, dat het 'levensgevaarlijk was' van nog dat (kleine) stukje hoger te gaan. Of het nu enkel maar plakkerij was om ons in hun berghutteke te kunnen doen overnachten tegen een woekerprijs ofdat het echt zo was (feit was wel dat er inderdaad niemand naar boven ging of sommige een poging deden maar na 5 min al terug in dat hutteke stonden), met mijn niet echt uitgeslapen kop heb ik me dan toch maar laten overhalen en hebben we met z'n 2'en 15000yen opgehoest voor karee raisu (wow!) en deze... slaapplaats.

Vanzelfsprekend is er van slapen (wederom) geen sprake geweest. Hoewel we dan al het geluk hadden van helemaal aan de zijkant van de rij een plek te krijgen, werkte het 'verdeelsysteem' een poging tot slapen vrij grondig tegen. De 'bedden' zijn genummerd van 1 tot ?? iets van een 25 man per rij denk ik. Wij waren 1 en 2. Ze gaan van 1 naar 25 de rij af, dus geleidelijk gaat het lawaai wel van je weg, maar... als ze dan aan het einde van de rij zijn, beginnen ze boven je kop opnieuw-_-. Ne gelukkige mens dat ik was! En gerust dat ik heb! Ooit iemand gedacht dat Japanners niet konden snurken? En als ze dat wel kunnen wat dat geeft als je in zo'n ruimte ligt met +/- 100 man?
Na deze deugddoende rust (...) zouden we om halftwee 's nachts worden wakker gemaakt om de top te beklimmen en daar dan rond 4u de zonsopgang te bewonderen. Wakker gemaakt werden we wel, maar dan alleen maar met de boodschap van 'te blijven liggen, want het klimmen tot aan de top is afgelast wegens te gevaarlijk'.
Tegen een uur of drie zijn we uit onze schuif te komen in de hoop de zonsopgang toch op 3360m te kunnen bewonderen. Helaas: regen, wind en... mist. Gemiddeld zicht: 1.5m.
Dus, uiteindelijk geen top voor mij, maar wat heet top, 't is niet alsof je tot op 3776m kan gaan he-_- volgens het kaartje van de haltes wel, maar goed, Japanners en hun logica... En net onder de top was (vooral in dat weer) toch ook al een hele prestatie, dus het is niet dat ik er geen voldoening van heb, hoewel ik men kas wel heb zitten opfretten over die weggesmeten 15000 yen, maar goed, ik moest zo maar eens echt van die berg zijn gewaaid.
Ten slotte kan ik alleen maar zeggen dat het een geweldige ervaring was, alleen al maar voor de zichten die je te zien kreeg en in mijn geval ook om samen met je lief, al zwoegend met z'n tweeën, het dak van Japan op te klauteren:-). De 'zonsopgang' (ni van in het prille begin dan misschien, maar toch) hebben we mogen aanschouwen bij het afdalen; samen met een ronduit prachtig landschap.^^

En nog een extraatje, 'Waar is de Fuji-san?' Het overgrote deel zit wss naar deze blog te zien met een tft, dan zou het best wel eens kunnen zijn dat je je contrast wat donkerder moet zetten of je scherm wat naar boven moet draaien om hem te kunnen zien:-).