The rest is silence

Hallo,

Ik zou zeggen; pak eerst uw bier of glas wijn (of andere meer in barbaarse richting gelegen drank:p) en begin dan te lezen, want je zou best wel eens even bezig kunnen zijn.
日本の連中、下のほうは日本語だよ～

11 september 2006 stapte ik de vlieger op; richting een Japan. Een land, dat me al boeide sinds ergens halverwege het middelbaar en waaraan ik mijn studies (en nu ook mijn hart; zij het dan enkel aan een inwoner ervan) gewijd ende verpacht heb.
Die bewuste 11 september was overigens de eerste keer dat ik een een voet in het land waarover ik al 2 jaar (en de jaren daarvoor als 中途半端　autodidact) dorstig aan het leren was.
Vanaf die dag begon mijn 冒険 (avontuurken) in Japan.
Gedurende dit jaar (om maar eens even het tempo op te speeden:p) heb ik zo belachelijk veel dingen ervaren, dat ik die hier niet allemaal ga beginnen uittypen (dan heb je een hele bak bier of 6 flessen wijn nodig), maar misschien toch wel een paar van de belangrijkste dingen die ik heb meegemaakt.
Met 'belangrijkste dingen' bedoel ik dan niet de full fletched toerist (hoewel ik daar heus mijn portie wel van gehad heb:-), maar dan eerder wat Japan nu voor mij inhoud, hoe het is om een (Japans) lief te hebben en zo van die triviale zaken.
Japan; gedurende de 2 jaar dat ik me ondergegraven heb in feiten, grammatica, geschiedenis en heel de academische aanhang, leek het me het paradijs op deze aardbol. Een of ander, niet nader verklaarbare, verlangen dreef me om steeds meer en meer van dit land te willen weten. Waar het vandaan kwam, het is me tot op heden nog steeds een raadsel, maar het heeft er alleszinds wel voor gezorgd dat ik meer dan gemotiveerd bleef (affin, bovenop mijn ingebouwde competitiegeest dan...).
Nu, een jaar verder; kan ik u zeggen dat Japan gewoon... Japan is. En geloven in 'een' paradijs op aarde (of ergens anders) iets is om een mens recht te houden op een moment dat hij of zij het nodig heeft (maar dat blijft dan hopelijk wel binnen gezonde proporties...).
Betekend dat dan dat ik afgeknapt ben op Japan? Helemaal niet, het impliceert alleen dat ik alles binnen een iet of wat 100% realitisch kader kan zien en ik je bv niet zal naar de keel vliegen als je woorden zoals 'Jappen' of 'die overwerkte gele mannekes' in de mond neemt. Ik zal je wel eens vies en minachtend bekijken als je in het wilde weg begint te speculeren over zgn Japanse aspecten die enkel gebaseerd zijn op je fantasiewereldje. Dat kan ik nl nog steeds niet relativeren, lijkt het zo:-).
Om dan alvast een paar fantasie-ideetjes van de baan te vegen die zo rond mij vlogen als ik nog in België was: in Japan eet men met stokjes, maar ze kennen mes en vork heus ook wel. Neen, u komt niet op elke straathoek een geisha tegen. Neen, japanners kunnen heus ook op stoelen zitten. Neen, er zijn in Japan ook westerse hotels. Er zijn Japanners groter dan 1m60. Neen, ik loop nog steeds niet krom van teveel gebogen te hebben.
Ik zou best nog wel meerdere, op zich domme, feiten willen geven, maar mits mijn graad van integratie hier zijn er al veel zaken die zo meteen niet meer in mijn hoofd opkomen. Misschien kom ik er weer op als ik in België wederom geïntegreerd geraak:-).
Na al mijn rond de pot gedraaid wil ik nog een laatste ding toevoegen aan mijn vage Japan visie. België: friet, onvriendelijke winkelbediende's, één land, 2 volken (oei; seffens kom ik bij een of andere rode website op een lijst van separatistische denkers><; let wel, ik denk nu enkel in politieke zin...). Japan: belachelijk onefficiënte administratie, overal dezelfde ingedrilde vriendelijkheid van de winkelbedienden; domme en corrupte ministers, engrish! (me love engrish bery much)). Hm... ik denk niet dat ik mijn point hiermee duidelijk maak, maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dat der aan alles wel wat rammelt, ook aan Japan. En dat het (zeker voor een Japanologie student) wel belangrijk is van dat in te zien en niet alleen lof te spuien (en ook omgekeerd) alleen af te breken. Wat niet wegneemt, dat ik nog steeds displeased ben met de ondoordachte beweringen van sommigen over mijn blog in den beginne van mijn komst hier. Die balans opmaken (van goede en slechte kantjes) is nl nogal moeilijk in de periode van gewenning.

Bon, mijn lange blog vordert, zij het misschien een beetje onoverzichtelijk, maar bear with me. U moet zich even in mijn plaats stellen; ik ben nog maar 2 dagen hier en dan mag ik afscheid nemen van mijn 'hart' voor een jaar. Moreover doet een jaar Japan ook wel de nodige roest verschijnen (jaja... zelfs bij mij...:p) op je moedertaal. Ik moet hier dus mijn kop pijnigen in een zoektocht naar intelligente bewoordingen, maar die komen er maar niet uit...:'(. Weet dus waar de schuld ligt he;-).

Which brings me bij mijn blitz-jaaroverzicht:
Sept-Okt-December 2006: 'Aanpassing ende gewenning'
hmjah; ik weet niet hoelang anderen er volgens hun gevoel of 'guts' over deden om zich hier aan te passen maar mij heeft het toch wel lang genoeg gekost. Factoren die daartoe bijdragen zijn mijn liefdesleven met een Japanse dat in het begin als een over zijn toeren geslagen Shinkansen op het einde van de sporen leek af te stevenen.
Op schoolvlak: niks vermeldenswaardigs, naar goede Japanse administratie werd er weinig tot geen rekening gehouden met mijn effectieve niveau, maar enkel met mijn jaren van studie. Mor toch; Ik heb ergens in het midden van chaos in mijn kop toch nog de Japanse Language Proficiency Test lvl2 der even doorgedraaid wat, gezien de omstandigheden en 0 voorbereiding mss toch nog iets voorsteld op vlak van resultaat van studie-verwezenlijkingen.
2e helft december: Een plotse 'break'; die ik eigenlijk, gelang de ong 12 dagen dat ik terug was alleen maar beklaagde (maar die wss wel nodig is geweest; maar versta me ni mis eh...-_-)
Januari 2007:　お帰り; ergens het gevoel van een herboren man in Japan, staand naast zijn lief; waarmee hij (al dan niet) dapper de eerste 3 maand is doorgeworsteld. Verwelkomd niet tevens door mijn lief maar ook examens... Maar (zie vorige post) daar gaan we niet veel woorden aan vuil maken.
Wat meer woorden vergt is de 2e helft van Januari. Prolly mijn 'darkest hour' in Japan, het relationele vlak terzijde gelaten dan (in dat geval is het eerder het tegenovergestelde, als je nog kan volgen:D). 我が病（やまい）(正岡子規 Masaoka Shiki) zij het dat ik (gelukkig maar) niet dezelfde ziekte had als Shiki, heb ik 5 volle dagen in een Japans hospitaal vertoefd. De 5 dagen daarvoor vertoefde ik, met elke avond een koorts die gemiddeld opliep tot 39.5 in het bed op het appartement van Mare. In die 5 dagen, waar ik uiteindelijk niet veel meer gedaan heb dan creperend in een bed gelegen, heb ik (ironisch genoeg) veel meegemaakt. Op emotioneel vlak door compleet aan de rand gebracht; in een rolstoel (die helemaal niet nodig was) tussen de andere bevolking van het ziekenhuis (die gemiddeld 40 jaar ouder was dan mij) door het ziekenhuis gerold worden voor van alle en nog wat tests die uiteindelijk voor niets nodig waren (scanner, röntgen; gemiddeld 4 maal per dag bloed trekken e.d. meer). Gelukkiglijk waren mijn Nintendo DS (^^) en, waarbij mijn DS in het niets verdwijnd, mijn lief ende hart, Mare. Ze heeft in die periode zo ontieglijk veel voor mij gedaan; heeft de eerste nacht van mijn verblijf in in het ziekenhuis; zittend in een stoel en al half dommelend op mijn arm aan mijn zij doorgebracht; is elke dag van het werk naar het ziekenhuis gecrossed, heeft België, in zoverre het ging, op de hoogte gehouden. Was er voor mij. Wederom needless to say dat haar daarvoor ontzettend dankbaar ben en gevoeld heb wat ik waard was en waar ik stond.
入院の時期に、いつもそばにいてくれて、ありがとう、まれ。
Februari 2007: De cavalerie, zoals gewoonlijk altijd te laat:-). Visite van mijn teergeliefde ouders. Nu niet dat ik ze op eender welk vlak iets verwijd. Ze hebben mij voordien geholpen; tijdens die periode (van op afstand dan) ook en zijn er; als skype en de internationale telefoon, wilde meewerken, altijd voor mij geweest. Bedankt allebei.
Maart-April 2007: eh... 't was hier toen lentevakantie en mijn 'virus' zat nog vrij stevig in mijn bloed, met de nodige vermoeidheid van dien. Buiten de nodige rust was er natuurlijk nog GW en de nodige eendagsuitstapjes, maar zoals ik eerder al schreef ga ik niet teveel uitwijden over sightseeing.
Mei-Juni-Juli 2007: begin 2e semester. Daar ergens in het begin ook nog bezoek van een gewaagde maar geslaagde mam-zussie - combinatie over de vloer gehad, waar ik spijtig genoeg niet veel tijd mee doorgebracht heb, o.v. school e.d. meer (neem ik dan nu als 3/4 gerechtvaardigd excuus). Verder school en wat fun... of mss beter Fun en wat school:-).
Augustus 2007: Ik verwijs even naar de vorige posts (maar de teverdenheidsfactor van uitstapjes ligt over het algemeen wel hoger dan die naar Hokkaidou:p).

En dan hebben we nu... nu zit ik hier in een spacy hotelkamer een belachelijk lange blog te typen terwijl mijn lief op mij zit te wachten. Haar 夕刊 (avondgazet; in Japan heb je 2 gazetten per dag een 's morgens en een 's avonds) is zo ongeveer wel uit en ik zit hier nog de nodige sentimentele onzin te typen.
Dat brengt mijn teergeliefde en naar ik veronderstel ondertussen trouwe lezerspubliek bij mijn gevoel op dit moment... 'kut'. (hmjah ik weet het, het is Hollander achtig, maar om een of andere reden drukt het perfect uit wat ik voel... enneh; misversta me daar ni met een ander gevoel he...-_-') Kut omdat ik hier nu eindelijk gewend ben en en hier feitelijk wel best goed zit; kut omdat ik begot niet weet wat het volgend jaar gaat geven; kut omdat ik me zorgen maak om hoe het met Mare gaat gaan; en meest van al kut: dat ik voor zo'n lange periode afscheid van haar moet nemen.
Nu kunnen jullie wel allemaal beginnen met 'ja, maar dat heb je zelf gekozen he, dan had je maar zoals ons een 'next door liefke' of (mss iets minder negatief) een dichter bij de deur moeten zoeken'. Wel fuck you, daar ben ik vet mee-_-. De zaken gaan zoals ze gaan he... En hoewel ik dat best wel wil aanvaarden als ik het relativeer, is het op momenten zoals deze niet altijd even eenvoudig om alles zomaar, 'poef', te relativeren.
Soit; op 1 september laat 's avonds zou ik (als alles goed gaat bij die BA-bastards) op zaventem moeten staan waar ik dan hopelijk mijn verdriet even kan vergeten bij de nodige familiale warmte.
Bedankt iedereen, die al dan niet van ver of dichtbij mijn blog gevolgd heeft:-).
Weldra bevaar ik weer (voor een tijdje toch zeker) Belgische wateren.
Tot weldra.

Hans
Woensdag 29 augustus 2007 23:47 (locale tijd) Japan; Tokio; Ikebukuro.

ようやく、我が日本の仲間へ、
異文化の誰かさんがこれを読むかどうかは、不確かなんだけれど、いるといいな・・・
とにかく、このポストでお礼を言いたかったんだ。
以上。
・・・これで終わるのはいやな感じがするから、もうちょっと書こう＞＜
僕が異文化のサークル活動に参加して、よかったと思う。異文化は、正直に言うと、目的のないただ遊びたいだけと思っている人たちが集まっているサークルだと思いつつあり、一緒にすごした時間は楽しかった＾＾。いろんな人に会えて、｢国はどこなの？」や「いつから日本にいる？」という、意味のない話のレベルを超える話がいっぱいできて、よかったんだ。2007年にあまり参加できなくなって、ごめんね。だが（日本人がいつも使っている言い訳も使えば・・・）忙しくて、一緒に遊ぶ時間がなかったんだってことになるだろう。これからも、留学生を支え続けてください。そして、何よりも、その「余裕の異文化」を捨てないでください。そうすれば、存在する意味がなくなると思うからだ。
みんなありがとう！　（いやあ・・・また文化の違いかもな（それとも僕の性格）、そんなに誠実に考えを書いてしまって・・・どうかご理解を m(_ _)m）



そして、最後でありながら、一番大事な
くまちゃんへ、

今なら、なかなか気持ちがあふれて、意味のあることがいえなくなった。
だから・・・
一緒に、この一年頑張ろうね。
離れても、強い絆がある。
それぞれの目標を叶えて、前に進もう＾＾。

愛してる。

ハンス

Lady Luck was on vacation

Haidelihoo,

Terwijl al zovele blogs dood zijn (mss door de hitte? 't is hier naar 't schijnt een 'nieuw record' (wanneer niet tegenwoordig...) 40.9 graden celsius-_-'), doet deze nog (even) voort.

Meerbepaald neem ik mijn teergeliefde lezertjes mee naar Hokkaidou, waar we de voorbije week vertoefd hebben. Grofweg gezien hebben we 2 plaatsen aangedaan. 知床 (shiretoko) dat sinds 2005 werelderfgoed is ov zijn (uitzonderlijke) nog ongerepte fauna en flora en 旭川 (Asahikawa) en omstreken, meerbepaald 富良野 (Furano) en omstreken.



Waar ik in mijn titel al op alludeerde, was dit niet bepaald de reis waarop we veel geluk hadden. Het tegendeel-_-. Het was (natuurlijk?) ook gedeeltelijk onze fout om Hokkaidou zo... te onderschatten (mss past het beter van te zeggen dat we het openbaar vervoer van Hokkaidou overschat hebben). Algemeen gezien, kan je wel stellen dat Hokkaidou 'het veld van Japan' is. Moest je van bovenaf op Hokkaidou zien (buiten dan de grotere steden zoals Asahikawa en Sapporo) zie je een groen-geel lappendeken. That's it. Hoe verplaatst men zich op dat eiland: met de auto. En de trein en bus dan? Aha, da's voor onozele toeristen (...) en mensen die nog niet met de auto kunnen rijden (...). Wanneer komt daar een bus of trein? Trein: gemiddeld 1 per uur. Bus: gemiddeld 1 per 2u.
Zodoende, komen wij aan op een midget-luchthaven ergens in de middle of nowhere en proberen wij een bus te zoeken richtig Shiretoko. Uur van aankomst op luchthaven: 8.30. Eerste bus: 10u.
Met die eerste bus bollen we dan voor een prijs waarmee je in Tokyo 14 keer met de bus kan rijden, richting werelderfgoed. Eens daar aangekomen moeten we ons HAASTEN om de boot te pakken van 12.30, want als we die niet nemen, raken we niet meer op tijd terug voor de enige bus die richting hotel rijdt.
De 'boot' is een toeristenbootje dat de kust van Shiretoko afvaart waar je dan een zicht hebt op iets zoals dit:



Eens terug van de boot hebben we tijd zat (2u voor de eerste bus richting 斜里 Shari; meest toerist-onvriendelijk, 'under construction' zijnde midget-dorpje) om de locale souvenirshops es te gaan uitpluizen en een koffieken te drinken. Terug in Shari hebben we 45 min tijd om een avondmaal te zoeken (niet zo simpel, der is daar 5 keer niks te zien en dus ook ni echt veel eetgelegenheden) en dan de bus richtig 'hotel' te pakken. Het 'hotel'... ik wilde er ook een hele boom over opzetten, maar uiteindelijk heeft het geen nut, dus houd ik het maar bij 'een stevige tegenvaller'.


Balans Shiretoko:
- Het werelderfgoed is echt wel de moeite (jah, je zou het misschien niet verwachten na bovengaande uiteenzetting, but hear me out eh), zij het dat men steeds minder 'mag' zien omdat men anders toevallig toch de kans zou hebben om een beer te zien. Als ze zo doorgaan met hun beerpolicy mag je binnenkort nergens meer in.
- Verblijf in de regio: DON'T. Ik zou zeggen; wacht nog minstens 5 jaar, dan krijg je mss waar voor je geld en moet je niet tussen de modder en de bulldozers doorpeddelen.
- Shiretoko zonder auto: DON'T. Ofwel auto, ofwel een (bus)tour.
- Schone natuur; veel beren, edoch geen beer voor de toeristjes (tenzij in T-shirt-, snoep-, speelgoed, of ingeblikte vorm.)

Nog een paar fotootjes.



Zicht op het 2e meer (van de 5, maar je mag maar tot aan het 2e meer gaan, 3,4 en 5 zijn verboden wegens mogelijkheid van een beer tegen te komen...)






Vuurtoren.











Ik wil de grootste hebben...



Een van de vele watervallen.


旭川、（中）富良野 Asahikawa, (Naka)Furano

Asahikawa: 2e grootste stad in Hokkaidou. Niet echt veel speciaals als je gewoon bent van in Tokyo te wonen, alleen heb je er veel meer plaats al voetganger en staat de stad bekend ov haar ラーメン (ramen; noedels). Je kan er effectief echt wel zalige ramen eten:-).

(Naka)Furano. Lavendel, schone wijde zichten en... wijn:p.
Het 'hotel' was wederom een tegenvaller (deze keer niet ov de uitbater en de afstand, dan wel om het lawaai: het was een combinatie van een créche en een asiel; honden en kiddo's all over the place= joy-_-').
Spijtig genoeg voor ons is juli het lavendelseizoen, niet augustus... Gevolg: al de lavendel was al afgesneden om voor vanalles en nog wat gebruikt te worden (ijs, ramune, badschuim, wierook...).
Geslaagde wijn. (*mislukte poging tot het jaloers maken van bepaalde mensen:p*).
Heet.

hmjah; ik heb zeer veel inspiratie en ben in een volzinnige bui (niet dus). Redenen daarvoor zijn dat Hokkaidou over het algemeen niet echt zo'n geweldige ervaring was en daarmede ik mij nu dus moet inhouden van dat eiland niet tot op het bot af te breken (wat ik dan wel weer in volzinnen zou kunnen doen). Het was ronduit belachelijk duur (vooral het vervoer dan) het was er (volgens de inlandse bevolking ook) belachelijk warm en we hadden vooral belachelijk veel pech. Maar (gelukkig maar) neemt dat niet weg dat we toch ook nog een paar zeer aangename ervaringen hebben opgedaan.:-) Een vallende ster zien met z'n tweeën bv...

Om mijn zinloosheid wat goed te maken zal ik het verhaal wat vervolledigen met wat meer foto's.

Nakafurano, van bovenop de bloemenheuvel.











Een nog bloemen hebbend en dus zeldzaam lavendelveldje op 'Farm Tomita'.







Zonnebloemenveld in 美馬牛 (Bibaushi; een van de vele weirde stadsnamen die Hokkaidou rijk is; vertaald wordt het zoiets als 'mooi paard-koe')












Als afsluiter mijn favoriet: 哲学の木 ofte 'De boom der wijsbegeerte'. Niet echt origineel te noemen, want in Kyoto hebben ze ook al een 哲学の道 ofte een filosofen dreef, maar kom, 't is ne schonen boom in the middle of the fields:-).

Op het dak van Japan

Het is ondertussen al niet meer echt een originele uitstap te noemen voor een Japanologie student die hier een jaar vertoefd; daar meerdere mensen me zijn voorgegaan is deze belevenis, maar toch. Ik heb dus ook de Fuji-san (de 'Fuji-berg') beklommen.

Waar de meeste mensen de Fuji wss 's avonds zijn beginnen beklimmen, zijn wij hem 's morgens beginnen beklimmen, met het oog op naar de top en terug op een dagje en dan 's avonds terug naar het hotel. Welnu; niets was minder waar-_-.
Naast aarbeving, hoge bergen, vuile lucht, veel volk, lekker eten, teveel treinen, manga's, karaoke (...) heeft dit land ook een voldoende portie Typhoons. En inderdaad, wanneer moest nu zo net een typhoon over de Fuji passeren, als wij die gaan beklimmen natuurlijk.

Zonder typhoon is het al wel een stevige fysieke uitdaging te noemen, mét komt het wel in de buurt van hm... ehh... survival? Een typhoon betekent: veel regen en wind; zet die veel regen en wind op een berg en het wordt zoiets als 'vrij gevaarlijk' om te beklimmen.
Soit, zot als we zijn, zijn we daar dus maar door naarboven geklauterd. Voorzien op 'beter weer' had ik niet echt mijn winterkledij uit de kast gesleurd, en aangezien zelfs zgn 'regenkledij' met zo'n weer na een tijd ook niet al te waterdicht meer is, was het wel ronduit koud te noemen. Op sommige momenten had het wel wat van een hel, maar naar ik meen zou het daar eerder aan de warme kant moeten zijn:P.
Desalniettemin het feit dat het soms wel hellish was, heb ik zichten te zien gekregen, die wss de hoogste 'wauw'-factor (of in Japanse variant すごい～！すばらしい～！etc) hebben van alle zichten tot nu toe in mijn leven.:-)

Op 3360 m hoogte ging het echter ineens niet meer. Affin, 'niet gaan', er werd ons gezegd dat het 'niet ging' of nog, dat het 'levensgevaarlijk was' van nog dat (kleine) stukje hoger te gaan. Of het nu enkel maar plakkerij was om ons in hun berghutteke te kunnen doen overnachten tegen een woekerprijs ofdat het echt zo was (feit was wel dat er inderdaad niemand naar boven ging of sommige een poging deden maar na 5 min al terug in dat hutteke stonden), met mijn niet echt uitgeslapen kop heb ik me dan toch maar laten overhalen en hebben we met z'n 2'en 15000yen opgehoest voor karee raisu (wow!) en deze... slaapplaats.

Vanzelfsprekend is er van slapen (wederom) geen sprake geweest. Hoewel we dan al het geluk hadden van helemaal aan de zijkant van de rij een plek te krijgen, werkte het 'verdeelsysteem' een poging tot slapen vrij grondig tegen. De 'bedden' zijn genummerd van 1 tot ?? iets van een 25 man per rij denk ik. Wij waren 1 en 2. Ze gaan van 1 naar 25 de rij af, dus geleidelijk gaat het lawaai wel van je weg, maar... als ze dan aan het einde van de rij zijn, beginnen ze boven je kop opnieuw-_-. Ne gelukkige mens dat ik was! En gerust dat ik heb! Ooit iemand gedacht dat Japanners niet konden snurken? En als ze dat wel kunnen wat dat geeft als je in zo'n ruimte ligt met +/- 100 man?
Na deze deugddoende rust (...) zouden we om halftwee 's nachts worden wakker gemaakt om de top te beklimmen en daar dan rond 4u de zonsopgang te bewonderen. Wakker gemaakt werden we wel, maar dan alleen maar met de boodschap van 'te blijven liggen, want het klimmen tot aan de top is afgelast wegens te gevaarlijk'.
Tegen een uur of drie zijn we uit onze schuif te komen in de hoop de zonsopgang toch op 3360m te kunnen bewonderen. Helaas: regen, wind en... mist. Gemiddeld zicht: 1.5m.
Dus, uiteindelijk geen top voor mij, maar wat heet top, 't is niet alsof je tot op 3776m kan gaan he-_- volgens het kaartje van de haltes wel, maar goed, Japanners en hun logica... En net onder de top was (vooral in dat weer) toch ook al een hele prestatie, dus het is niet dat ik er geen voldoening van heb, hoewel ik men kas wel heb zitten opfretten over die weggesmeten 15000 yen, maar goed, ik moest zo maar eens echt van die berg zijn gewaaid.
Ten slotte kan ik alleen maar zeggen dat het een geweldige ervaring was, alleen al maar voor de zichten die je te zien kreeg en in mijn geval ook om samen met je lief, al zwoegend met z'n tweeën, het dak van Japan op te klauteren:-). De 'zonsopgang' (ni van in het prille begin dan misschien, maar toch) hebben we mogen aanschouwen bij het afdalen; samen met een ronduit prachtig landschap.^^

En nog een extraatje, 'Waar is de Fuji-san?' Het overgrote deel zit wss naar deze blog te zien met een tft, dan zou het best wel eens kunnen zijn dat je je contrast wat donkerder moet zetten of je scherm wat naar boven moet draaien om hem te kunnen zien:-).